Angelika i Obóz Herosów rozdział 24: "Burza mózgów, czyli Riri'ego boli myślenie"

 Hej Miski! :*

Po raz pierwszy trzymam się terminy! Brawo ja! 

Miałam ostatnio sporo weny, to ją wykorzystałam :D

Mam nadzieję, że się spodoba.

Miłego czytania! Rozdział 24 :)

---------------------------------

-Ok, postarajmy się tu odnaleźć, dobra? Czego szukamy?
- Czegokolwiek, dzięki czemu wyjedziemy z tej cholernej Hiszpanii, chyba jasne.
Przyjaciele rozprawiali nad tym, jak wydostać się z Walencji. Rankiem wyjechaliśmy z motelu. Pani, która robiła nam za wczorajszego tłumacza, podpowiedziała, jak najłatwiej się stąd przemieścić do Walencji, tam możemy popłynąć statkiem do Rzymu, bo do Grecji byłoby zdecydowanie dłużej, a stamtąd przeniesiemy się cieniem na wyspę, kiedy się dobrze zregeneruję.
- Nie denerwuj się, dobra? Damy radę, po prostu daj mi chwilę, niech mój instynkt zacznie działać.
- Nagle przestał?- wtrąciłam się z żartem.
- Nie wiem, jak wam to wyjaśnić. Czasem mam takie chwile, kiedy po prostu wiem, gdzie iść. Niestety, jak na złość, akurat teraz nic mi kurna nie idzie, aby się odnaleźć!
Roxi z impetem walnęła ręką o ławkę. Znajdowaliśmy się w parku, niedaleko jakiejś katedry z marmuru. Pieknie komponowała się z zielenią. Słońce świeciło dzisiaj wyjątkowo przyjemnie, to miejsce wydawało się naprawdę piękne. Porozmyślałabym nad tym dłużej, gdyby nie nasz problem.

Nigdzie nie mogliśmy znaleźć portu.
- Rozumiem, bo ja też tak czasem mam, ale bardzo rzadko. Mnie mamusia tak bardzo nie rozpieszcza.
Hekate jest boginią nie tylko magii, ale także dróg, dlatego czasem jej dzieci mają przebłyski jej umiejętności błyskawicznego znajdowania drogi, prawie tak, jak pies tropi swojego ulubionego listonosza.
- I akurat teraz żadne z was nie może nic rozkminić, w takim razie nie pozostaje nam nic innego, jak zapytanie o drogę, w ogóle ktoś na ten pomysł wpadł, oprócz mnie?
- Cicho, faceci nie lubią się pytać o drogę!- odparł Robin, kręcąc głową.
Plusem tego miejsca było też to, że w południe dużo ludzi spacerowało tutaj, a to z dziećmi, a to z psami, co prawie na jedno wychodzi. Podeszliśmy do pana o nieco ciemnej karnacji i kruczoczarnych włosach. Ubrał się prawie, jak na lato, krótkie spodenki w kratkę, zielony podkoszulek. Guziki pod szyją były rozpięte, ukazując owłosioną klatę. Na nosie stylowe okulary i cały świat jest jego! Wyglądał na miejscowego. Zapytaliśmy gdzie jest port, wskazał nam, gdzie mamy iść.
Kiedy znaleźliśmy się na miejscu, zapłaciliśmy za rejs. Mieliśmy jeszcze dużo czasu na zwiedzenie tego malowniczego miasta, bądź na zjedzenie obiadu. Wybraliśmy drugą opcję, bo na szwendanie się nikt nie miał jakoś ochoty.
Przyjemny, ciepły wiatr mierzwił włosy, przynosząc różne zapachy: kwiatów, owoców, morza. Przeszliśmy się do knajpki, tam zamówiliśmy coś do jedzenia. Ja poprosiłam o rybę z frytkami, Roxy o grecką sałatkę, a Robin o sphagetti.
- Mamy bardzo dużo czasu. Ma ktoś jakieś pomysły, jak możemy go spędzić?- pyta chłopak, nawijając makaron na widelec.
Położyłam łokcie na blacie jasnego stolika i oparłam się, co pewnie nie wyglądało elegancko.
- Ja bym radziła teraz obgadać, co mamy zamiar robić dalej. Najpierw rejs, wysiadamy w Rzymie, tam przeniesiemy się na wyspę. Rozmawiamy z Apollel, a potem sprawa potoczy się, w zależności, czego się dowiemy.
- A przepowiednia? Zastanawialiście się nad nią?- spytała Roxy, pomijając sokiem swoją sałatkę.

A żeby to raz!- pomyślałam. Bardzo często się nad tym głowiłam, nawet udało mi się coś wyciągnać.
- Jasny jest pierwszy wers: "Wybierzesz się za ocean, bezbronnego boga odnajdziesz." Tu chodzi o Apolla, Chejron mówi, że nadal Zeus jest na niego wściekły za uznanie wyroczni, jako ludzką nastolatkę, dlatego nadal ma swoją karę. Tylko że coś musiało się zdecydowanie pogorszyć, skoro wszystkie jego dzieci nagle zachorowały w niewyjaśniony sposób.
- A drugi? "U boku syna bogini dróg i córki boga złodziei staniesz w wielkim okręgu."... nie brzmi zachęcająco.- Odparła przyjaciółka. Robin miał bardzo zamyślony wyraz twarzy, pewnie zastanawiał się nad nią już wcześniej.
- Co o tym myślisz Robin? Domyślasz się o jaki krąg chodzi?
- Nie mam zielonego pojęcia, mi się kręgi kojarzą z magią.
- Magiczne kręgi.- stwierdziła Roxy bez przekonania.
- Ale one są tworzone zawsze z jakiegoś konkretnego powodu. Najczęściej te powodu nie są przyjemnie, na przykład, jak ktoś jest uwięziony, albo coś poważniejszego, jak zabicie przeciwnika. Ale istnieje wielkie ryzyko korzystania z takich usług...
- Jasne, nie trzeba dwa razy powtarzać.- odparłam, próbując odganiać tą myśl jak najdalej od mojej pamięci.- Miejmy nadzieję, że to nie o to chodzi.
- No a dalej mamy "Co skradzione oddasz, lecz wielką stratę poniesiesz." i "Nie zatrzymasz bolesnych wspomnień biegu.", to mi się jeszcze bardziej nie podoba, nie wiem, jak wam.- skwitował zażenowany.
- Mi tak samo, to chyba jest dedykowane tylko dla ciebie, Angela.

Miała rację, to moja przepowiednia, a tamte linijki były pisane w liczbie pojedynczej, czyli skierowane tylko i wyłącznie do mnie. Ale co mam stracić? Nie mam już nic do stracenia!
- Teraz nie zajmujmy się tym, co jest jasne, dobra? Wiadomo, że mamy przesrane i nie trzeba sobie o tym dobitnie przypominać. Skupmy się na tym, co "skradzione", jak wynika z przepowiedni. Co może być skradzione i po co? I czyje to mogłoby być?
- Pewnie coś bardzo ważnego, pamiętam, jak kiedyś Percy mi opowiadał o incydencie z Piorunem należącym do Zeusa. Ciekawe o co tym razem poszło.
Roxy opowiedziała nam o zgubie Boga Olimpu, jak to się potoczyło
- Może to Apollo coś stracił? To by tłumaczyło te dziwne zachowania jego potomstwa.- odgadywałam, moje trybiki obracały się coraz szybciej, próbując poukładać to, jak puzzle.
- Ale kto by to ukradł?- zapytała Roxy, kończąc swoje danie.
Wierciłam się na krześle, ale z podekscytowania, a nie dlatego, że było niewygodne. Czułam, że jesteśmy coraz bliżej.
- Ktoś, komu zależałoby na konflikcie.
Prawdopodobnie wpadłam na pewien trop, ale obawiałam się z nim podzielić z resztą moich towarzyszy. Może dlatego, że nie chciałam potwierdzać najgorszego. W końcu jednak się odważyłam i opowiedziałam o moich spostrzeżeniach.
- To może być mój ojciec.- przerwałam ciszę, dzięki której mogliśmy przyswoić poprzednie informacje.
- Hades?- zmarszczyła czoło Roxy.
- To by miało sens.- stwierdził syn Hekate.- Te duchy w obozie nie mogą być przypadkiem, to musi mieć jakiś związek.
Przemilczałam, czyli jednak miałam rację. Wolałam się pomylić, tak, jak często mi się to przytrafia. Jednak w głębi miałam nadzieję, że to wszystko nie jest prawdą.

Ale czemu mi tak na prawdę zależy? Nawet nigdy go nie widziałam na oczy, a teraz chcę, aby był niewinny? To nie ma sensu! Po co mi świadomość jego niewinności? Po to, aby poczuć się lepiej?

- A co, jeśli dzieci Apolla wiedzą?- wypaliłam ni z tego ni z owego.

- Co?

- Co jest tym „skradzionym”! Może są nieuruchomione, bo ktoś nie chce, aby prawda wyszła na jaw?

- Myślisz, że ktoś zaplanował ich chorobę?- zapytał siedzący naprzeciwko syn Hekate.

- Może oni wiedzą, ale ktoś chce, abyśmy my się nie dowiedzieli?

Zaczęłam wyrzucać to, co mi myśli przynosiły. Coraz bardziej się nakręcałam.

- Czy ja wiem.- powiedziała szatynka.- Nie jestem do końca przekonana.

- To nie była normalna choroba, Roxy.- odparłam surowo.- To „coś” jadło ich energię, czułam, jak tracą swoją moc, daną od Apolla. Tu musi o coś chodzić. To nie przypadek.

Robin postanowił przerwać tą zażartą dyskusję.
- W porządku, na razie na tym zakończmy, mamy jeszcze 4 i pół godziny, możemy gdzieś się przejść. Mnie już łeb pęka od myślenia.

- Wiemy, Riri, to dla ciebie zbyt dużo.- poklepałam go z troską po ramieniu i wstaliśmy.
Poszliśmy na spacer, ani jednej chmurki na niebie. Potem gdzieś sobie usiedliśmy, aby odpocząć po tej wyczerpującej czynności, jaką jest, drodzy państwa, chodzenie. Nie mieliśmy ochoty na zwiedzanie, każdy chciał już stąd odpłynąć. Doszliśmy do wniosku, że prawie każde miejsce jest takie same, nawet ta ławka, na której usiedliśmy była łudząco podobna do te, na której siedzieliśmy wcześniej.

- Nie wiem, czy pływanie jest dobrym pomysłem.- stwierdził niechętnie Robin.- To długo zejdzie.
- To i tak najlepsza opcja. Może długo zejdzie, ale dłużej zszedłby mój odpoczynek, aby znowu móc się przenosić cieniem. Żałuję, że nie ma Nico, on lepiej przeszkolił swoje moce. Na dodatek na morzu istnieje mniejsze prawdopodobieństwo, że coś nas zaatakuje, czyli nie będziemy tracić siły ani czasu na te wszystkie pieprzone walki.
- Jesteś tego taka pewna?- pyta z sarkazmem chłopak.
Nie byłam pewna, zapomniałam, że Robin jest pieprzonym realistą i musi wszystko popsuć swoim praktycznym myśleniem. Gdyby się tak zastanowić, to walka na pokładzie samolotu nie jest niczym pospolitym czy normalnym. Bo niby kiedy ostatnio biliście się ze wściekłymi stewardessami nie licząc bitwy o darmowe orzeszki i napoje? Pewnie nigdy.
- Dobrze, wcale nie mamy pewności co może nas spotkać, ale bądźmy dobrej myśli. Chociaż ten jeden raz!- przerwała córka Hermesa.
Potem przypomniałam sobie o tym, co powiedział mi Austin. Opowiedział mi o ich spotkaniu. Poznali się właśnie na statku w drodze do Stanów Zjednoczonych. On pewnie nie chce płynąć, bo boi się nawrotu wspomnień, ale nie! On przecież o niczym nie powie.
                                   * * *

Już pierwszego dnia rejsu musiało być coś nie tak? Musiało?!
- Dawno ciebie nie widziałem, siostro.- powiedział chłopak w wieku studenta.

To był brat Roxy. Powód, aby ścigać nas przez całą Zachodnią Europę z powodu popełnienia przestępstwa.

Angeliak i Obóz Herosów Rozdział 23: "Uno Najt!!"

 Hej Miśk!

Długo mnie nie było!! Wiem, wiem, pewnie są tutaj pewne kochane osóbki, które teraz mnie zatłuką pięścią internetowej sprawiedliwości, ale mam wytłumaczenie... egzamin coraz bliżej, that's all :P

Kolejny rozdział, zapraszam!

--------------------------------------------

Przerażenie pokonało rozsądek. Nie mogłam się ruszyć.
- Angela!
Krzyki dobiegały jakby z odległej przestrzeni. Słyszałam kroki. Moi przyjaciele uciekali. Ja stałam wryta, patrzyłam w ich ślepia i nic. Nie wiem ile to trwało, ale po chwili Upadłam na ziemię. Ktoś mnie pchnął, aby wybić mnie z bezruchu.
- Angela, ogarnij się, ruchy!!
Z bliska rozpoznałam twarz Roxy, odepchnęła mnie, a potem zraniła wilka, który miał zamiar mnie zagryźć. Unosiła się nad szosą i szybko robiła uniki przez pazurami potworów.
Próbowałam wstać. Wyciągnęłam sztylet.
Myśl! Nie daj się zdominować przez strach!- ta myśl trzymała mnie przed kompletnym zgubieniem. Zaczęłam biec przed siebie, potykając się o własne nogi.
Kolejny wilk zaczął na mnie szarżować. Już szykowałam się do zamachu Fobosem, ale coś mnie powstrzymało. Cofnęłam się myślami do tamtego czasu. Las był inny, ale przeciwnik ten sam. Znowu nawiedziły mnie głosy w głowie.
Zgiń. Nie uda ci się, po prostu się poddaj. Nie cierp już więcej. Przestań walczyć.
Ręce mi się trzęsły. Ogromne kły szarego wilka zbliżały się do mnie w niebywale szybko. Te same zęby wbijały się w moje ciało poprzednim razem.
Wzięłam zamach. Może i nie był precyzyjny, ale czymś poskutkował. Zraniłam zwierzę w pysk, ale to go tylko bardziej rozbujało. Drugi również zaczął się mną interesować. Marzyłam o tym, aby się rozpłynęły w powietrzu. Aby zniknęły mi z oczu raz na zawsze.
Schowałam sztylet i wyciągnęłam łuk, który miałam cały czas przewieszony na plecach i dwie strzały. Jedną wbiłam pierś tego, co był bliżej mnie, a drugą wystrzeliłam w drugiego, który już pędził w moją stronę. Głuchy świst i jęk oznaczał trafienie w cel.
Rozejrzałam się. Robin ciął z płynnością swoim Exscaliburem, na niego uczepiły się cztery potwory. Strzeliłam jednego w głowę, pomogłam też Roxy, zabijając pociskiem dwóch.
Tak się zajęłam pomocą, że nie zauważyłam jednego z drapieżników. Skoczył na mnie, nie wiele brakowało, a wgryzłby mi się w gardło. Zamiast na szyi, zacisnął swoją paszczę na moim przedramieniu. Krzyknęłam, bój był okropny, jednak to nawet nie była ćwiartka tego, co tamtej nocy. Wtedy żaden dźwięk nie mógł wydobyć się z krtani. Jak tylko pomyślałam, że mogłoby się to powtórzyć...
Siłowałam się z wilczurem. Szarpał się, głębiej wbijając zęby w skórę. Łzy napływały do moich oczów. Nagle puścił mnie, ale napiął się i wskoczył na mnie całym ciałem. Przybił mnie do ziemi.
To koniec. Nie wyrywaj się. Poddaj się.
Patrzyłam w złote oczy drapieżnika. On z satysfakcją patrzył na mój strach wyryty na twarzy. Bałam się zamknąć oczy, nie mogłam już krzyczeć.
Moje myśli odpłynęły do grudniowej nocy. Biegłam z mamą na plecach. Krwawiła, a ja nic innego nie mogłam zrobić. Zostawić ją? Biec z nią dalej?
Zostawiłam ją. Samą, nieprzytomną leżącą bezwładnie w śniegu. Tłumaczyłam sobie, że to dla niej dobra, że jeśli odciągnę wilki, to może jej niczego nie zrobią. Ale przecież dobrze wiedziałam, że to jej nie gwarantowało przeżycia. Uciekłam, a ona została.
Przyjaciele mnie uratowali. Nie wiem co się konkretnie wydarzyło, ale wilk bezwładnie upadł na moja pierś, zanim ten zdążyłem zrobić pożytek ze swojej rozwartej szczęki. Jego długie, ogromne cielsko jeszcze mocniej mnie przycisnęło, nie miałam przez chwilę czym oddychać. Robin i Roxy zdjęli go ze mnie. Już ich nie było. Znikli, tak, jak chciałam.
Cała roztrzęsiona wstałam. Rozejrzałam się, trupy wielkich wilków leżały na ziemi. Nasze ubrania były zabarwione ich i naszą krwią.
- Angela, czemu nie uciekałaś?!- pytała Roxy, nie ukrywając wyrzutów. Patrzyła na moje ramię, chłopak wyjął ambrozję.
- Nie mogłam się ruszyć z miejsca!- krzyknęłam na nią, po chwili poczułam, jak strużka łez spływa mi po policzku.- Przepraszam Roxy, to było silniejsze ode mnie, nie mogłam biec.
Syknęłam i skierowałam wzrok na rękę. Nie dawała o sobie zapomnieć. Robin zawijał mi ją bandażem. Ból był piekielny mimo delikatności półboga.
- Muszę teraz mocniej zacisnąć.- ostrzegł z czystej uprzejmości.
Myślałam, że mi oczy wyskoczą z orbit. O mało nie zemdlałam z tego koszmarnego uczucia.
- Co za cholerstwo.- przeklnęłam pod nosem zaciskając zęby.- Dzięki, oby szybko się wygoiło.
Kiedy skończył, szliśmy dalej. Doszliśmy dopiero długo po zachodzie słońca. Znaleźliśmy mały, drewniany motel o nazwie "La Isla". Pierwszy, jaki nam się trafił, nie chcieliśmy dalej szukać. Zapukaliśmy, otworzyła nam starsza kobieta z kwiecistą chustą na głowię i czarnym, przewiewnym sweterku. Niestety nie umiała zbyt dobrze po angielsku, więc prób dogadania sporo można naliczyć.
- Uno night.- literowałam starszej pani, wystawiając palec wskazujący.
Kiwała ze zdziwieniem głową.
- No hablo Ingles muy bien.
- Co ona powiedziała?
Zlekceważyłam pytanie Robina, spróbowałam jeszcze raz.
- Uno night por favor!
- N-a-j-t?- podrapała się po głowie, nadal nie wiedząc o co nam bez przerwy chodzi.
Nie wiedząc już co mogę zrobić, wskazałam ręką na księżyc, potem wydałam dźwięk podobny do chrapania i zamknęłam oczy.
- Naaajt.- powtórzyłam, miałam skrytą nadzieję, że mnie zrozumie.
W końcu udało się dogadać, po grze w kalambury, poprosiliśmy o jakieś najtańsze pokoje. Okazało się, że w środku był inny miejscowy, który potrafił rozmawiać po angielsku, więc był naszym darmowym tłumaczem.  Zakwaterowaliśmy się.
Środek nocy. Nie mogłam zasnąć. Kompletnie zero! A wiedziałam, że muszę, bo inaczej będę słaba. Ale bałam się zamknąć oczy. Kiedy próbowałam chociażby lekko przymknąć powieki, pojawiały się wilki. Ich zęby ponownie chciały mnie dosięgnąć. Trzęsłam się, spojrzałam na Roxy, spała smacznie. Jej równy oddech sprawiał, że chociaż trochę przypomniałam sobie o bezpieczeństwie.
Wstałam, wyszłam po cichu z pokoju do małego saloniku. Jedynym światłem była lampa uliczna za małym oknem. Usiadłam przy nim i wyjęłam MP3. Wpatrywałam się na bransoletkę, jakbym była zaczarowana. Bransoletka mojej mamy, czułam jej obecność. Prawie że namacalny dotyk ręki na moim ramieniu.
A jednak, to była czyjaś dłoń! Podskoczyłam, powstrzymując się od krzyku.
- O rany, uważaj!- syknął Robin.
- Ja mam uważać? Ty mnie o zawał przyprawiasz, a potem masz pretensje?!
- Dobra, cicho, bo Roxy obudzisz. Czemu w ogóle nie śpisz? Powinnaś się wyspać, a nie słuchać tych twoich 20 Hours From Merkury.
- To 30 Seconds To Mars, ośle. Poza tym, nie mogę spać, ty z resztą chyba też.
- No, a wiesz przez kogo?- odparł z ironią, pewnie gdybym lepiej widziała jego twarz, to zobaczyłabym jego kwaśny, w kompletnie jego stylu, chamski uśmieszek.
- Nie gadaj nawet, że cię obudziłam. Starałam się wyjść cicho.
- Dobra, żartowałem, tak na serio, to też nie mogłem zasnąć. To wina łóżek, na bank.
- Skąd się urwałeś? Od Afrodyty? To nie hotel, jeszcze dzisiaj spaliśmy na plaży, a ty nie możesz się wyspać na normalnym łóżku, kto by pomyślał.- prychnęłam, ten się cicho zaśmiał.
- Jak ręka?
- Beznadziejnie.- odpowiedziałam z dogłębną szczerością.- Ale była zabawa, nie ma co.
Zaśmiałam się nerwowo, gdyby to jeszcze była taka "zabawa", a to była najprawdziwsza walka o życie, nie żadne ćwiczenia praktyczne na obozie.
- Te wilki...- Zaczął Robin, a ja już wiedziałam, że teraz łatwo się nie wykręcę.- To były te same, co cię zaatakowały tamtej nocy?
"Tamtej nocy" pomyślałam, zaciskając wargi, jakbym zaraz miała się wydrzeć.
- Tak.- powiedziałam jeszcze ciszej.-Te same. Nadal nie mogę sobie wybaczyć.
- Że ją tam zostawiłaś?
Zaskoczyło mnie to pytanie. Uniosłam głowę, patrząc mu w oczy. Chciałam odczytać coś z tego jego poważnego spojrzenia.
- Skąd wiedziałeś, że zostawiłam tam mamę?
- Chejron mi powiedział.
- Chejron? Czyli on...
Zmarszczyłam brwi, nic do siebie nie pasowało.
Dopiero po chwili zrozumiałam. Tą osobą, która mnie uratowała, był centaur. Myślałam, że zginę, ale wtedy wśród tej ciemności zobaczyłam światło. Ale byłam przekonana, że to było człowiek. To był człowiek, czy mi się zdawało?
- Co on?- zapytał Robin, ale za pierwszym razem nie usłyszałam tego pytania.
Promyczek nadziei tak szybko zgasł. To nie mógł być Chejron. Austin powiedział, że zostałam dostarczona pod drzwi przez kogoś, kto potem szybko uciekł z pod szpitala. Centaur powiedziałby mi, że to on mnie odnalazł, po co miałby to ukrywać? Z tego, co sobie przypominam, to chyba go nawet zapytałam, czy może coś wie na ten temat. Czyli wróciłam do punktu wyjścia, nic nie wiem!
- Ale co on?- zapytał ponownie, wróciłam na ziemię.
- On? A nie, nic. Tak sobie tylko pomyślałam. To pewnie z tych wrażeń tracę głowę.- pokazałam trochę zmęczony uśmiech.
- Dobra, ja spróbuję zasnąć. Ty też idź do pokoju.
- Nie mogę. Nie dam rady zasnąć.
Spróbowałam zamknąć oczy, ale znowu pokazał mi się ten obraz. Błyskawicznie je otworzyłam, Robin zauważył, że coś ze mną nie w porządku.
- Co się dzieje?
Miałam ochotę pójść do kąta, ssać paluszek, jak małe dziecko i ryczeć w niebo głosy, rzecz jasna tak nie zrobiłam.
- Jak zamykam oczy widzę je, to jest straszne.
Jakkolwiek chciałam wymazać to z głowy, to nie dawałam rady. Chłopak spojrzał w moje oczy z czystą powagą.
- Czasami widzę gorsze rzeczy, jak zamknę oczy.
- Na pewno!- parsknęłam.- Jakie na przykład?
- Twoją twarz. To naprawdę okropny widok.
- No i dobrze, niech ci się śni najgorszy z koszmarów, kretynie.- uśmiechnęłam się i szturchnęłam łokciem,wstając z miejsca.- Może uda mi się zasnąć.
Wróciłam do pokoju i położyłam głowę na poduszkę, sprawdziłam jeszcze godzinę, trzecia nad ranem. Wspaniale, oby tak dalej, a zdechniesz następnego dnia! Pomyślałam przed snem i padłam, jak mucha. Grunt to pozytywne myślenie!

-------------------------------------------

To wszystko na dzisiaj! :D

Do następnego razu :*